ब्युँझिएर तिमीलाई (कविता)

तिमी जाऊ !

मेरो अंगालोको भीर छिचोलेर

हावामा बहकिँदै-बहकिँदै

इन्द्रेणीको आठौँ रङ्ग हुन ।

थाहा छ ?

मैले तिमीलाई बिर्सन्छु भनेँ भने

झन् बढी सम्झनेछु

र मेरो मुटुका काँप-काँपबाट

टुसाउनेछन् यादका अनगिन्ति आँकुराहरू

म तिम्रो मनमा गढ्न सकिनँ

कि तिमी पनि मेरो जीवनको दलदलमा जाक्किनु हुँदैन

तिमी जाऊ !

मध्यरातमा म निदाइरहेको बेला

मेटाउँदै सिन्दुर पोखिएको त्यो जर्जर बाटोलाई

ताकि म तिमीलाई तिम्रो सपनीमा समेत

पछ्याउन नसकूँ

जसरी एकदिन गायब भएथ्यो

हाम्रो पिंजडाको प्यारो सुँगा

त्यसरी नै तिमी पनि गायब हुनु बाफ झैँ बतासमा ।

म निद्राबाट ब्युँझेर

कहीं आसपासमा तिमीलाई नभेट्दा

तिमीलाई  कतै खोज्ने छैन

चिच्याएर बोलाउने छैन

न छापिनेछ कुनै खबरपत्रमा

तिमी हराएको सूचना

किनकी तिमी गएपछि

मलाई थाहा छ म कहिल्यै ब्युँझन सक्ने छैन ।